ผมเกิดในเดือนสิงหาคม พ.ศ.2544 วันนั้นเป็นวันพฤหัสบดี ผมชอบวันพฤหัสนะ เป็นวันที่ผมมีคาบเรียนน้อยที่สุดยังไงหล่ะ ฮ่าๆๆ

​

ครอบครัวของผมดูแลกันดีครับ...เรื่องกินผักนี่ทั้งพ่อและแม่ ช่วยกันบังคับดีมาก..

​

เดิมครอบครัวเราอยู่ที่บ้านของปู่เพราะ พ่อและแม่เพิ่ใเข้ามาในกรุงเทพ ใหม่ๆเวลาผ่านไปจึงค่อยมีบ้านของตัวเอง มันเป็นบ้านทาวเฮ้าส์ในเขตสายไหม ผมย้ายเข้ามาอยู่ในช่วงหัดเดิน วุ่นวายน่าดูเลยหล่ะ

​

แม่ของผมเป็นนางพยาบาล ทำงานอยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพโน่นน พอแม่เลิกเวร พ่อก็จะหิ้วผมไปรับด้วยเสมอ บอกเรยว่ารถขนยานี่แหล่ะคือยานพาหนะแรกที่ผมได้นั่ง ภาคภูมิใจมากเลยทีเดียว ฮ่าๆ 

​

ที่หวอตพวกพี่ๆพยาบาลก็รู้จักผมเป็นอย่างดี จนถ้าพวกผู้ชายสมัยนี้ไปเห็นผมคงอิจฉาผมเป็นแน่ ช่วยไม่ได้หล่ะนะ

​

เรื่องราวก็ไปแบบนี้ไปเรื่อยๆ ในชั้นอนุบาลการนอนกลางวันคือสิ่งที่พรภูเบศวร์ เกลียดที่สุด แต่ตอนนี้คืออยากนอนมาก...ฮึกๆ

​

ชั้นประถมก็เป็นเด็กที่เงียบมาก...ตอนป.1ซ่าที่สุดคือ ต่อยเพื่อนแล้วฟ้องครูว่าเพื่อนเปิดก่อน...เลวมาก

​

เมื่อจบป.6 กิจกรรมที่เด็กในละแวกบ้านทำกันก็คือการสอบโรงเรียนสาธิต อันที่จริงผมเคยไปสอบโรงเรียนสาธิตครั้งนึงมาแล้วตอนจะขึ้นป.1 แต่ก็ ด้วยความที่อนุบาลมีแต่นอนกลางวันกะปลูกต้นไม้ ข้าพเจ้าจึงสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าเด็กที่เขาติดกัน โรงเรียนเข้าสอนอะไร งืมๆ

​

ทีนี้ก็ไปสอบสาธิตอีกครั้งในช่วงป.6 เป็นครั้งแรกที่รู้จักการใช้เส้นสาย รู้สึกเปิดโลกมาก ผลก็คือตัวเองไม่ติด แต่ผมสามารถรู้ได้ว่าใครเส้น ฉันมองแกอยู่ ฮึๆ

​

สุดท้ายเลยมาสอบเข้าห้องเรียนพิเศษที่โรงเรียนชื่อดังใกล้บ้าน ถึงจะดังในทางไม่ดีในละแวกนั้นเป็นส่วนมากก็เถอะ ฮ่าๆ...

​

นั่นแหล่ะครับ ทำให้พบกับเพื่อนที่ดี ครูที่ดี และความทรงจำดีมากมาย

​

ขอบคุณครับ

​

​